Dank je, broertje.

Ik vind het nooit een probleem om hem weg te brengen. Hij is er blij mee, het scheelt hem veel tijd en al helemaal veel overstappen en ik vind het leuk om de kilometers te maken. Nog wat andere stukken weg te rijden dan alleen mijn vaste route. Hij neemt wel eens wat te eten mee als hij uit de trein komt, en bij Harlingen zijn we even snel wat te eten gaan halen (broodjes met kaas) op zijn kosten. En uiteraard zegt hij altijd dat hij het fijn vindt als ik kan en dat het niet geeft als ik niet kan, maar het zijn de kleine dingen die voor mij zeggen dat hij er echt blij mee is. 

Zo gaf mijn vader gisteren aan dat ik mijn rubbers in de vaseline moest zetten, omdat het in Wageningen al een keer gevroren heeft en je dan of je auto niet in komt, of je rubbers kapot trekt. Mijn broertje zat erbij en direct zei hij: "oh, dat doe ik wel voor je hoor." en zo was het ook werkelijk. Hij is een half uur bezig geweest om mijn rubbers netjes dik in het vet te zetten. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is met een doekje langs de instap te gaan om de vaseline die daar over aan het zijn is, even weg te vegen zodat het niet aan mijn kleding komt.

Het is fijn, als je zo voor elkaar klaar kan staan. Dat je niet verwacht dat een ander wat terugdoet, maar dat de ander het toch gewoon doet. Uit zichzelf, omdat hij het wil. Ik ben een tevreden en gelukkig mens.

Groetjes, Domor.