Maar, op dit tempo kisten inlopen heeft wel een prijs en het is sowieso op het randje. Want wanneer is het nog redelijk wat je van je voeten vraagt en wanneer ben je je voeten gewoon aan het slopen? 8km gaat ondertussen goed, maar vrijdag heb ik na die 8km ook nog heerlijk een half uurtje stepmania gedaan. Mijn voeten en gewrichten hebben daar best wel een beetje mee te verduren, door al het springen dat je dan doet (en met de onderburen heb ik ook een beetje medelijden), maar daarna had ik zo'n zin om nog een keertje te gaan wandelen, dat ik dat ook gedaan heb.
Nog eens 8km. Het was heerlijk! Alleen deden mijn voeten aan het einde wel meer pijn dan normaal, en ik had ook wel wat last van mijn middenvoetsbeentjes in mijn linkervoet. Zeker dat laatste ben ik er alert op, want ik heb 2x een marsfractuurtje gehad (eerst links, toen rechts). Beide keren was ik 6-8 weken uit de running, op en neer naar de Hoogvliet was de eerste 2 weken al te veel (=2x0.5km). De volgende keer maar niet meer 2x8km en een ½ uur stepmania combineren, had ik bedacht.
Misschien moet ik mijn voeten eerst wat laten genezen, voordat ik überhaupt weer begin te denken aan 2x8km met mijn nieuwe kisten. Want ik ben dus de grens tussen diehard en stupide over gegaan. Mijn enkels zielig en mijn enerkleinste tenen ook, maar dat zijn maar kleine blaartjes. Iets dat ik niet over die op mijn enkels kan zeggen.
Mijn linker enkel (linker foto) heeft er 3 boven elkaar zitten. En de onderste (meeste rechtse) loopt dus werkelijk door tot het pijltje. Mijn rechterenkel heeft er maar eentje, net iets kleiner dan een dopje van een spaflesje.
Zoals ik al zei, de grens tussen diehard en stupide is overschreden. Maar toch nog de laatste paar kilometers gelopen, deze week loop ik wel even op mijn oude kisten verder, totdat het geheel wat genezen is. Hier vallen geen pleisters meer tegenin te plakken.
Groetjes van een ietwat kreupelende Domor Verbeuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten