Gardov, ik mis je, ik mis je zo.

Gardov is van voor deze blog. Van ruim voor deze blog zelfs. Want Gardov is 23/10/2013 overleden, ingeslapen, het was genoeg. Maar verdorie ik mis hem. Niet dagelijks, maar nog wel bijna wekelijks. En zojuist kwam het verdriet volledig naar boven. Ergens stond een stukje lyrics geschreven van een liedje en mijn hart brak. Het was het liedje, het liedje dat ik grijs gedraaid heb vlak nadat hij overleden was. Het was zijn afscheidslied. Eigenlijk kan ik het niet anders verwoorden als wat ik ergens anders net gepost heb.

Soms kom je een liedje tegen waar je van volschiet. Niet omdat je het liedje zo goed vind, of omdat het zo passend is voor de huidige situatie maar omdat het een betekenis heeft, een herinnering heeft. 

In dit geval is dit het liedje dat ik grijs gedraaid heb de weken dat ik afscheid heb moeten nemen Gardov en Floris. En dit liedje is voor mij voor eeuwig gekoppeld aan Gardov. Het is al weer bijna 1.5 jaar terug, 1.5 jaar geleden dat ik heb gezegd: genoeg. Iets dat ik eerder moeten zeggen, iets wat ik eerder had moeten zien. Maar hij kreeg nu in ieder geval de rust die hij verdiende. 

Hij heeft geen slecht leven bij me gehad, maar het einde had zo veel mooier gekund. Hij was op en ik zag het niet genoeg. Ik heb het nog een week gerekt, dwangvoer, maar hij wilde niet meer. En dus was het toen tijd, "Goodbye my friend". Het was genoeg.
En nu komt dit liedje weer voorbij, en mijn hart krimpt samen. Ik mis hem, ik mis hem potverdorie nog altijd. Mijn twee nieuwe cavia's zijn leuk, maar ze zijn niet zoals hij, zoals dat luie angsthaasje van mij. Mijn monster, mijn manneke, mijn knaaf. Ik mis hem. Verdorie, ik mis hem.

Onderstaande tekst (van 23/10/2013) stond bij de onderstaande foto op facebook, de foto is op 22/10/2013 genomen.

Dag stom beest, dag manneke, dag vadertje, dag knaaf, dag Gardov.
Gardov, gekregen op 13 mei 2008, omdat JW Floris kreeg en ik zo graag ook weer een cavia wilde. 3 weken later had ik er twee. Floris kwam ook bij me op de kamer. Na enige tijd hebben we ze geprobeerd te koppelen, dat lukte niet. Niet correct gedaan, nu ik terugkijk. Na een jaar had ik mijn moeder overtuigt, ik mocht er eentje bij. Het werd Altran, een jong beertje van 4 weken, en voor Floris had ik Seran geregeld, ook een jong beertje van 4 weken. Het koppelen ging soepel, hoewel ik het veel rijden vond. Op het internet stond dat het erbij hoorde. 

Toch knaagde er iets, en 2 weken bevestigde de dierenarts het, ik had 2 zeugjes erbij. Anna en Sara, Big mama en Tante. Anna bleek drachtig te zijn van 2 biggen, Nina en Caaf, dochter en zoon. Sara had een miskraam gekregen, gelukkig, want zij was geestelijk en lichamelijk niet op orde. Maar ja, dan heb je zeugjes, en dan? Dan laat je dus de heren castreren, eerst Gardov en Floris, en toen Caaf 5 maanden was, ook Caaf. Uiteindelijk is Caaf bij de dames terecht gekomen en zijn deze door een marter-achtige geroofd uit het zomerverblijf. 

Gardov en Floris, die hadden namelijk vrede gesloten. Op een ren van 1.20 bij 1.20 was het gelukt en sinds die tijd hebben ze samen geleefd, meestal op een vierkante meter of 3. Tot eind augustus dit jaar, toen ieder tijdelijk bij een konijn kwam te zitten. Ik wist toen nog niet dat ze nooit meer samen zouden zijn. 

Afgelopen vrijdag heb ik 2 kleintjes gekocht voor bij Gardov, misschien hielp dat nog om hem aan het eten te krijgen. Maar hoewel ze vreselijk leuk samen waren en Gardov wel actiever werd, is hij niet meer gaan eten. En vandaag, vandaag vond ik het genoeg. Hij hoefde niet meer. Hij was op en het enige wat hij nog deed was verzetten tegen het dwangvoederen. Mijn manneke, mijn monster, mijn niet zo dappere dodo, mijn opa, mijn vetklep en mijn knuffelbeer, Het was genoeg. Zoek Big mama en Tante maar weer eens op, en Caaf en Nina. Kan je eindelijk je dochter eens ontmoeten. Rust zacht mijn knaaf, rust zacht. Geboren begin april 2008, ingeslapen 15.15 23 oktober 2013. Hij heeft 5.5 jaar mogen worden.

En dus ben ik zojuist aan het janken geslagen, huilen, iets dat ik al lang niet meer gedaan had. Maar nu dan toch. "I'm so hollow baby, I'm so hollow." "You have been the one, you have been the one for me." mijn beestje.

Uit autopsie bleek dat hij toch nog een haakje had zitten aan een kies, zijn tanden waren voor de week dwangvoer gedaan. Hij had een afwijkende nier, darmen die volledig van slag waren en een verschrompelde long. Hij was op. Hij was echt op. Floris, zijn broertje, heb ik een week later moeten laten inslapen, nierfalen. Mijn hem ik altijd als de cavia van mijn broertje gezien. Gardov was dé cavia, Gardov was mijn cavia. Mijn maatje, en ik mis hem, ik mis hem zo.